|
تاثیر امید درمانی گروهی مبتنی بر نظریه‌ی اسنایدر بر خودکارآمدی مردان کم‌توان جسمی-حرکتی
|
علی شیخ الاسلامی   1، شکوفه رمضانی2 |
1- دانشگاه محقق اردبیلی ، a_sheikholslamy@yahoo.com
2- دانشگاه محقق اردبیلی |
|
|
چکیده: (6079 مشاهده) |
مقدمه: کم‌توانی یکی از انواع واقعیتهای جهان امروز است که تبعات انکارناپذیر زیادی بر جامعه دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر امید درمانی گروهی مبتنی بر نظریه اسنایدر بر خودکارآمدی مردان کم توان جسمی-حرکتی انجام شده است.
روش: مطالعه نیمه‌آزمایشی حاضر با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش تمامی مردان کم توان جسمی-حرکتی تحت پوشش بهزیستی شهر کامیاران در سال 95-1394 بود که از میان آنان سی نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید و به‌طور تصادفی در گروه آزمایش و کنترل (هر گروه پانزده نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش هشت جلسه نود دقیقه‌ای با روش امید درمانی گروهی آموزش دید. اما گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. پرسشنامه خودکارآمدی شرر (SGSES) در مراحل پیش آزمون و پس آزمون توسط هر دو گروه تکمیل گردید. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس و به کمک نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: نتایج نشان داد که بین میانگین نمره های پس آزمون خودکارآمدی گروه آزمایش و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. به‌عبارت دیگر آموزش امید درمانی گروهی باعث افزایش خودکارآمدی در مردان کم‌توان جسمی-حرکتی شده است.(0/01>P)
بحث و نتیجه‌گیری: یافته‌های این پژوهش در مجموع حاکی از اثربخشی آموزش امید درمانی گروهی بر افزایش خودکارآمدی مردان کم‌توان جسمی-حرکتی است. بنابراین، اجرای چنین جلساتی در مراکز و کلینک‌های مددکاری اجتماعی و بهزیستی توصیه می‌شود. |
|
| واژه‌های کلیدی: امید درمانی گروهی، خودکارآمدی، مردان کم‌توان جسمی-حرکتی |
|
|
متن کامل [PDF 394 kb]
(3914 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1395/10/30 | پذیرش: 1396/8/10 | انتشار: 1396/8/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
