مقدمه: مطالعات بسیاری به بررسی سلامت روان ورزشکاران و غیر ورزشکاران پرداخته‌اند اما اطلاعات محدودی در زمینه سلامت روان افراد معلول حسی ورزشکار و غیر ورزشکار وجود دارد، بنابراین هدف از تحقیق حاضر مقایسه سلامت روان افراد معلول حسی ورزشکار و غیر ورزشکار بود.
روش: 120 معلول حسی شهر تهران 30 نفر نابینای ورزشکار، 30 نفر نابینای غیر ورزشکار، 30 نفر ناشنوا ورزشکار و 30 نفر ناشنوای غیرورزشکاربا روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. از پرسشنامه GHQ-28 که شامل 4 خرده مقیاس است برای سنجش سلامت روان استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل نتایج از آزمون یو من ویتنی استفاده گردید.
نتایج: یافته‌های تحقیق حاضر نشان داد، افراد معلول حسی ورزشکار نسبت به همتایان حسی غیر ورزشکار خود به طور معنی‌داری امتیاز بالاتری در پرسش نامه GHQ-28 به دست آوردند. تفاوت معناداری بین دو گروه در خرده مقیاس‌های سلامت جسمانی، اضطراب و بی‌خوابی و افسردگی مشاهده شد. ولی در خرده مقیاس کارکرد اجتماعی بین دوگروه تفاوت معناداری نشان داده نشد.
بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج تحقیق می‌توان نتیجه‌گیری کرد که ورزش و فعالیت جسمانی می‌تواند سلامت روان افراد معلول حسی را بهبود بخشد. فعالیت بدنی سبب می‌شود تا آن‌ها از طریق ورزش اعتماد به نفس و سلامت‌روان بهتری بدست آورند و با روحیه بهتری جهت انجام کارهای روزانه و شحصی خود در جامعه حضور داشته باشند.